Het allerlaatste berichtje...

Sorry bloggertjes dat we jullie even in de steek lieten maar we hadden de afgelopen twee weken een weekje vakantie en een weekje stage in het binnenland. We ontdekten nieuwe prachtige plaatsen in Suriname en beleefden terug allerlei nieuwe avonturen. De tijd (en mogelijkheden) vonden we toen niet om iets op de blog te zetten maar hier zijn we alvast terug… voor de allerlaatste keer… Want onze stage zit er jammer genoeg op. Langs de ene kant vertrekken we met spijt in het hart, want we vinden Suriname een prachtig land. Langs de andere kant kijken we ernaar uit om jullie terug te zien. Hoe dan ook willen we jullie nog voor de laatste keer laten genieten van onze avonturen die we de voorbije weken meemaakten:

In onze vakantieweek planden we een uitstapje naar Santigron. Een marrondorp waar we rondgeleid werden door de lokale bevolking. Via deze mondelinge bronnen kwamen we meer te weten over hun levensstijl: een man mag meerdere vrouwen hebben, vrouwen die menstrueren moeten zich enkele dagen afzonderen en in een ander huis verblijven, de mensen offeren drank en eten voor hun voorouders goed te stemmen, ook via muziek wordt er gesproken tot geesten, de baby’s worden in slaap gewiegd via een bijzonder bloem, lijkend op een papegaaienbek (We wouden het even uitproberen, maar voor Tine was dit niet weggelegd… de bloem brak al vlug in 2. Oefening baart kunst!). In de namiddag gingen we onverwacht naar Colakreek. We vonden het jammer dat de reisorganisatie hierover niets had verteld. Hoe dan ook probeerden we ervan te genieten ondanks het regenweer. Annabelle en Joke waagden zonder twijfelen een plonsje in het water. Sara en Tine genoten van een wandelingetje.

De 3 volgende dagen bezochten we het district Nickerie (Het gedeelte van Suriname dat grenst
aan Guyana). Heel gekend om zijn rijstvelden en uitgestrekte polders. We moesten even wennen aan het andere landschap. Daar genoten we van het heerlijke en vele eten, maar voor de (VELE) muggen waren we ook heerlijke hapjes. Verder maakten we een boottochtje op de Nickerierivier, wandelden we op de zeedijk, bezochten we Bigi Pan (een meer dat bekend staat voor zijn vele vogelsoorten) met de boot waarbij onze begeleider gedurende deze tocht een kaaiman ving,… Bovendien kregen we de gelegenheid om een dienst in een Hindoestaanse tempel bij te wonen. We werden hartelijk ontvangen en mochten mee-eten met deze gastvrije mensen. Alweer werden onze maagjes gevuld… maar dat zijn we ondertussen al gewoon in Suriname. De weegschaal is hiervan het bewijs! Verder genoten we gedurende deze trip van het lekkere weertje op ons terras. We kwamen echt tot rust.

De voorbije week stond onze binnenlandse stage op het programma. Bijna 5 uur waren we met
de bussen onderweg om Atjoni te bereiken. Dat was niet niks: met 30 studenten in 1 klein busje, bijna geen voetruimte, een 100 km lange hobbelige zandweg met veel putten, luid geschater en gezang van CPI-studenten (hun humor is toch iets wat anders dan die van ons, zij lachen met de kleinste dingen en kennen weinig ironie of sarcasme),… !
Eenmaal aangekomen in Atjoni, was de trip nog niet ten einde. Daar sjouwden we alle bagage in verschillende boten… wat een zweetwerkje in die brandende zon (vooral wanneer steeds de bahkra’s (blanken) moesten helpen en sommige studenten van het CPI ernaar stonden te kijken). Na enige tijd konden ook wij op de boot en genoten we van een indrukwekkende natuur. We zagen bewoners baden in de rivier, vrouwen tonnen dragen op hun hoofd, kinderen spelen in soela’s,… Toen we in Jawjaw toekwamen, werden we hartelijk onthaald door de lokale bevolking. De kinderen stonden te zingen en te dansen. Het werd een bijzondere week om heel wat verschillende redenen: we werden verdeeld over verschillende scholen en na de tweede helft van de week konden we eens naar een andere school (Tine en Joke stonden eerst op Pamboko en daarna op Nieuw Aurora, Annabelle stond eerst op Nieuw Aurora en later op Kajapati, Sara stond eerst op Kajapati en daarna op Gengiston), de kinderen waren heel enthousiast bij onze komst, de kinderen konden ons soms moeilijk begrijpen maar wij konden hen ook soms niet goed verstaan omdat ze thuis en ook soms op school Saramacaans of Sranantongo praten, we speelden spelletjes met de lokale bevolking en de CPI-studenten (slagbal, julu, estafettespelen,…), elke morgen (probeerden) we mee te zingen met de godsdienstige liederen tijdens de ochtendzegen, we baadden en wasten onze kleren en bruinden in de rivier met verschillende soela’s (stroomversnellingen), we hoorden ratten in ons huisje knabbelen en lopen waardoor we met angstzweet verstijfd, vanaf half 4, op ons bed zochten naar ratten, we probeerden ons volledig te integreren: we liepen rond in pangi’s (doeken om rond je lichaam te binden) en we lieten onze haren vlechten, …

Wanneer we zaterdagavond thuiskwamen stond ons een verrassing te wachten: Jonathan (hij is niet meegegaan naar het binnenland) had voor ons de leefruimte gepoetst en versierd: hij had gezorgd voor 7 rode rozen en een bijpassend gedicht.
Samen bereidden onze huisgenootjes een afscheidsfeestje voor terwijl wij onze koffers pakten. We waren helemaal van slag en konden onze tranen niet bedwingen.
Van zodra we klaar waren met het inpakken ging het feestje van start: Dennis, Sherida, hun 2 zonen en hun vriendinnen kwamen even langs om afscheid te nemen. We verrasten hen graag met een grote fotokader vol met foto’s. We wouden zo duidelijk maken dat ze voor ons een grote steun waren en het mogelijk maakten om ons in Suriname thuis te voelen!
Na een dikke embrassa (knuffel en kus) was het feesten nog niet gedaan. We wilden er nog eens van profiteren om samen met de 7 andere huisgenootjes te genieten van onze laatste nacht in Suriname: we zongen, dansten, dronken, aten, weenden,... tot 3 uur in de ochtend!!

De tijd is aangekomen voor… HET AFSCHEID! Het is een dubbel gevoel: we willen hier enerzijds nog heel lang blijven omdat Suriname een prachtige natuur heeft, veel Chinese winkels heeft die elke dag tot 22u open zijn, we een fantastische huisbaas en huisbazin Dennis en Sherida hadden, we met huisgenoten als een team samenleefden, het weertje hier zalig is, verschillende culturen hier vredevol samenleven en genieten van elkaars gezelschap op straat, het Surinaamse ritme waar we graag van genoten maar waar we in het begin even aan moesten wennen,...
Anderzijds zijn we ook blij dat we mogen terugkeren naar België omdat we ons niet altijd thuis voelden in het Surinaamse onderwijssysteem, sommige studenten van het CPI nogal afstandelijk waren en we het gevoel kregen dat ze in het Sranantongo over bahkra’s aan het praten waren (we ervoeren aan de lijve hoe het voelt om een ‘buitenlander’ te zijn), in Suriname bijna niet gesorteerd wordt en veel op straat wordt gegooid,…

We hopen dat we jullie af en toe konden meeslepen in ons avonturen. Suriname is alvast een aanrader. Voor ons was het meer dan bijzonder. We kregen de mogelijkheid om ons te integreren in de Surinaamse levenswijze. Dit land heeft ons hart veroverd en betoverd!!!

Hiermee sluiten wij, Tine en ik, ons groot, uniek, prachtig, onvergetelijk,… avontuur in Suriname
af!

P.S.: Sara en Annabelle kunnen nog eventjes genieten van Suriname, zij keren dinsdag terug.




Hoi iedereen!
Vandaag is ook voor ons de laatste dag aangebroken, daarom nog een kort, laatste bericht.
Wij kunnen ons volledig aansluiten bij Tine en Joke.
Ook voor ons is het een ervaring om nooit te vergeten.
Maar hoe zou je nu zoiets kunnen vergeten? Een land vol verschillende, superinteressante culturen, jezelf leren kennen maar zeker ook de anderen, een ander onderwijssysteem ontdekken,… We kunnen zo pagina’s vol blijven doorgaan maar we gaan het hier toch bij laten.

Voor iedereen die ooit twijfelt om op internationalisering te gaan zouden we zeggen gewoon doen! Het is moeilijk te omschrijven hoe ongelooflijk het hier was maar we hopen jullie via deze blog toch een beeld te geven.

Veel liefs en tot in België,

Sara en Annabelle

Week 5 en 6

Va wa ka? Goed met ons! We hebben weer heel wat te vertellen. Het einde van het ene
avontuur, opent de deuren naar een nieuw avontuur. Vorige week liepen we stage op de school S.O. Ma Retraite (speciaal onderwijs). Men z’n vieren stonden we op dezelfde school. Dat was leuk! We werden goed ontvangen door het schoolhoofd en ook de kinderen verwelkomden ons met veel enthousiasme. Veel les moesten we niet geven, maar we werden al snel ingeschakeld om bij te springen wanneer een leerkracht afwezig was. Ook waren de leerlingen gevoelig voor een klein tussendoortje, een leuk gesprekje, een dikke knuffel,… Daarnaast leerden we nieuwe Surinaamse liedjes bij. Op vrijdag organiseerden we een kooklesje. Overheerlijke appelflappen stonden op het menu. Wij, als 4 fantastische begeleiders, konden alles in goede banen leiden.


In diezelfde week maakten we een bezoek aan de vlindertuin. We zagen heel het levensproces van de vlinder: van eitje naar pop naar vlinder. De dag daarna stond het zweet ons in de schoenen: letterlijk en figuurlijk. Naast de gloeiende zon, kregen we angstzweet bij het maken van een kaaimannentocht. Stel je voor dat je in een bootje zit in het donker. Je hoort het geluid van de wind en het water en je weet dat je op weg bent naar kaaimannen. Spannend, toch! Aan de hemel zie je heel wat fonkelende sterren… gewoonweg prachtig. Dan is het moment aangebroken: je wordt letterlijk geconfronteerd met een kaaiman. Plots geeft de gids je een kaaiman in de hand! Het heeft een leuk gevoel om zo’n prachtig dier vast te mogen houden.

Niet alleen maakten we kennis met knappe kaaimannen, ook in Galibi ontmoetten we heel wat mooie exemplaren van dieren. In de ‘zoo’ van Galibi werden we besprongen door apen (kwatta- en doodskop-apen). De toch wel schattige beestjes kunnen venijnig uit de hoek komen. Ze durven spullen ongemerkt uit je tas halen. Ook gaat hun interesse uit naar oorringen. Aapjes op de nek hebben is leuk (behalve Sara vond het wat minder leuk want zij kreeg er kippenvel van), maar is niets vergeleken met de anaconda die we mochten vasthouden. Daarnaast waren er ook luiaards, neusberen, schildpadden,… die we mochten bewonderen. We kunnen zeggen dat het een echte beestenboel was waarin we onszelf overtroffen hebben!

Dan moest het echte werk nog beginnen. Omstreeks 9.00 u ’s avonds gingen we op schildpaddentocht. En hoe? Op een wankelend bootje in het donker, met veel gespetter en gespatter van de korte regenbuien, giechelende meiden,… Eenmaal aangekomen op het strand, zochten onze begeleiders met de zaklamp naar mogelijke schildpadden. Al vlug hadden we er één gespot… en nog één… en nog één… Die avond zagen we 5 krabéschildpadden of ook wel soepschildpadden genoemd. Alle fases die we mogelijk konden zien, hebben we gezien: put graven, eieren leggen, put dichtgraven, terug de zee ingaan,… Na een spannende tocht, hadden we nog zin in een gezellig babbel en besloten we om in de ‘keuken’ wat chips te smokkelen. Alleen de elektriciteit liet ons in de steek, want die viel omstreeks 23.00 u uit. Met een zaklamp gingen we dan in de ‘douche’ (koud water, met een kleine straal en bestaande uit planken tegen elkaar). De dag daarna maakten we een korte wandeling op Galibi en bezochten we daarna de gevangenis van Papillon in Frans-Guyana. Na een 3 uur durende rit kwamen we veilig en en wel aan in ons huisje.

In de week van ons onderzoekstraject was het hard werken, toch maakten we tijd voor heel wat leuke dingen. We bereidden ons voor op de verjaardag van Annabelle. We wouden haar een fantastische dag bezorgen en naar haar zeggen zijn we er wel in geslaagd. Bij de voorbereiding gingen we naar de winkel om heel wat lekkers, we regelden een kapper, zorgen voor opdrachten, versierden de woonkamer, maakten cake brownies appelflappen,… Op Annabelles verjaardag gingen we naar Berg en Dal. Het werd een sportief dagje: kajakken, kabelbanen, een hiking expeditie,… Ook mochten we genieten van een Belgisch feestje en een reggae optreden.

A boem

Wij willen iedereen bedanken die snoepjes en pralines hebben gekocht. Dankzij jullie konden we een mooi geschenk overhandigen aan het schoolhoofd van de Blijdschool. Bedankt! Joke en Tine

de laatste week van februari en 1 maart

Hier Sara en Annabelle nog eens!

Onze stage zit er jammer genoeg al op, het is eigenlijk echt voorbijgevlogen..
Het was een erg leerrijke periode, maar soms niet te onderschatten. Het is echt wel een beetje zoeken hoe je 40 kleuters ‘in toom’ moet houden. Maar al bij al was het een fantastische ervaring!

Annabelle probeerde in haar klas een ‘muzische koffer’ uit. De reacties van de kleuters waren echt grappig en leuk om te zien. Ze wisten soms echt niet wat hen overkwam.
Sara betoverde haar kinderen met dramatiserend vertellen.
De kleuters vinden het in het algemeen enorm leuk als je je verkleedt, stemmetjes gebruikt, met poppen speelt,… Kortom, ze genieten echt van de speelsheid die wij gebruiken.

Na deze aangename stage-ervaring schonken we met veel plezier het ingezamelde geld aan de school. Daarom zijn we op onze laatste schooldag samen met de hoofdleidster en juf van de 2de kleuterklas gaan ‘shoppen’. We kochten allerlei leuke spullen voor de klassen: prikpennen en matjes, lottospelletjes, blokken, speelboerderijtje,…
De mentor van Annabelle, juf Maritsa had speciaal voor onze laatste dag heerlijke moxi alesi (gemixte rijst) klaargemaakt. Het blijft wel wennen om rond 10 uur rijst met kip, warme gerechten te eten, maar het smaakte ons toch!
Hierna werden we verrast met een mooi afscheidskaartje en geschenkje! We beseften beiden dat we het hadden getroffen op deze school, zeker wanneer je verhalen van andere studenten hoort over kinderen die worden geslagen en vernederd, heel gemene juffen,…
Hiervan bleven wij gelukkig grotendeels bespaard. We zullen de lieve kinderen en juffen missen!!!

Enkele avonturen die we met z’n allen beleefden:

Vorige zaterdag maakten reden we (Sara, Annabelle, Tine en Joke) met de fiets richting Leonsberg om daar een bootje te nemen naar Meerzorg. Daar startte onze tocht door de mooie plantages. We reden van Nieuw Amsterdam naar Mariënburg waar een bewoner ons gidste door wat er nog overbleef van de suikerrietplantage.
Later kwamen we aan in het mooie Frederiksdorp, een klein paradijsje waar we heerlijk konden eten en wat uitrusten in de hangmatten om later onze tocht verder te zetten naar Peperpot.
Na lang fietsen op een drukke en wat ongezellige weg kwamen we terecht in een stukje jungle, mooie natuur waar we stil werden van de dierengeluiden en idyllische wegeltjes.
Na een hete,vermoeiende en toffe fietstocht kwamen we als kreeftjes thuis…

De volgende dag gingen we met z’n allen naar de Colakreek. Het was een regenachtige dag, maar dat hield ons niet tegen. Na een eerste kennismaken met de hobbelige wegen (nog licht uitgedrukt) kwamen we door elkaar geschud aan. Gelukkig hadden onze Belgische vrienden een hutje gehuurd waar wij van konden meegenieten. We ploeterden in het colawater (neen geen echte cola, maar water met een bruine kleur) en speelden een Surinaams tikspel dat Sean en Simone ons leerden: Jule.

Annabelle’s ouders vertrokken richting huiswaarts maar Sara’s ouders en meter kwamen er al aan. Sara vond het leuk ze terug te zien.

Tussendoor brachten we een bezoekje aan de zoo in Paramaribo.

Dit weekend maakten we onze eerste trip naar het binnenland. Een man van 2,12 meter bracht ons naar Brownsberg.
Tijdens onze heenrit stopten we eventjes om de benen te strekken. We ontmoetten enkele kinderen, vrouwen en mannen die naar ons normen heel primitief leven: een toilet doorspoelen met water, de kinderen speelden op blote voeten in zand tussen verroeste wagens, ze droegen vuile kledij met gaten,…
Vooraleer we naar Brownsberg gingen, genoten we nog even van het uitzicht op de Afobakadam: aan de ene kant zagen we het grote stuwmeer (het Brokopondomeer) en aan de ander kant zagen we de Surinamerivier en het mooie groen er rond.
Hierna was het tijd voor het echte werk: de klim op de Bronsweg: een uur hobbelden, slingerden, slipten,… we over een smalle rode weg dwars door de jungle. Het liedje ‘met de jeep door het oerwoud’ was hier helemaal op zijn plaats.
Vanuit de top wandelden we naar verschillende watervallen. Onderweg zagen we apen slingeren (ongelooflijk om apen te kunnen ontmoeten in het wild), prachtige blauwe vlinders vliegen en mooie panorama’s. We hoorden ook de toekan fluiten. De tochten waren avontuurlijk: er waren steile stukken, we struikelden af en toe over onze eigen voeten, gleden weg in de modder,…
Na een gezellige avond deden we een poging om te slapen in hangmatten. De natuurgeluiden op de achtergrond (het gebrul van brulapen, het gekwaak van kikkers, het gesjirp van krekels,…) konden ons niet in slaap wiegen. Hoe kan je trouwens gemakkelijk liggen in een hangmat? We probeerden verschillende houdingen uit maar konden onze draai moeilijk vinden: Joke viel uit de hangmat, kreeg de slappe lach waardoor iedereen moest lachen, Sanne was net een bandiet: ze had zich helemaal ingepakt om te voorkomen dat een salamander in haar mond zou kruipen,…
De volgende morgen werd ons wijsgemaakt dat we om half 7 moesten opstaan om de zon te kunnen zien opgaan. Om half 9 zaten we nog voor ons uit te staren en het enige wat we zagen was een enorme mistbank.
We besloten dan om nog een waterval op te zoeken en dan stilletjes aan naar het huis van Dennis en Sherida te vertrekken.
We waren er uitgenodigd om lekker te baden, te eten en daarna Holi Phagua te vieren. We ontmoetten een vriendelijke Hindoestaanse kennis van Dennis die ons meenam naar de verbranding van ‘Holika’ (de heks die het kwade symboliseert en wordt verbrand zodat het goede overwint). Heel speciaal om te zien hoe de priester het ritueel inleidt, hoe Hindoestaanse mannen zingend rond het vuur lopen en achteraf luidkeels Hindoestaanse liederen zingen.
De volgende dag trokken we onze vuilste kleren aan en kochten ‘Phagua’-poeder. We vertrokken proper naar een Hindoestaanse familie, wensten elkaar een ‘Shub holi’ en besmeurden elkaar daarna met het poeder. We aten Hindoestaans (bojo, roti,...) en keerden daarna gekleurd en tevreden naar huis. We vonden het fantastisch om deel uit te maken van dit Hindoestaanse ritueel en deze nationale feestdag.

Einde week 2 en begin week 3

Amaj, de tijd gaat echt snel. Deze week startten we onze 3de week in Suriname, we zitten al bijna aan de helft van ons verblijf en willen nog vanalles zien, beleven,…

Vrijdag 12 februari kregen we op het C.P.I. les van derdejaarsstudenten. Een groepje vertelde ons over de cultuur van de Hindoestanen, een ander over de Javaanse cultuur. We maakten kennis met hun geschiedenis in Suriname, de typische klederdracht, eetgewoonten,… We proefden dan ook iets typisch Hindoestaans: heel pikante bolletjes waarvan we de naam vergeten zijn en we aten ook iets Javaans: rijst met cocosmelk gepresenteerd op een bananenblad die we moesten opeten met een van bananenblad gemaakt lepeltje. Tussen de voorstellingen van de studenten door, aten we ook ‘sweeties’ van meneer Sweety (een hartige hilarische wiskundeleerkracht van het C.P.I.).

Zaterdag 13 februari maakten we kennis met de ouders van Annabelle. Hun komst werd gevierd met lekkere pralines die ze hadden meegebracht. Hmmmm, die Belgische chocolade in onze mond was als een engeltje dat pipi doet op onze tong. Heerlijk!!
’s Middags hadden we een afspraak met iemand die we vorige week op het verjaardagsfeestje hadden ontmoet. Na een hobbelige rit (met veel koeien en groen langs de weg) kwamen we aan in het district Saramacca. Bij onze aankomst voelde een huisgenoot zich niet goed. Zij keerde samen met 2 andere huisgenootjes terug. Voor hen stond er geen uitstap naar Saramacca maar naar het ziekenhuis op het programma. Wij konden in Saramacca wel genieten van vers kersensap, lekkere rijstgerechten, bacabanna, pasta’s, verse kokosnoten,… De hoofdstad van Saramacca, Groningen, verkenden we door er gezellig te wandelen. We zagen er veel en grote salamanders (ongeveer 30cm), de Saramaccarivier, een (primitieve) gevangenis,… Ook hondje ‘Fifi’, een plaatselijke wollige bewoner, was geïnteresseerd en vergezelde ons op de zandige weg. Daarnaast bezochten we een schooltje met een ervaringsgerichte visie (het tegenovergestelde van de Blijdschool) en twee indianendorpen. Jullie moeten niet aan het stereotiepe beeld denken (pluimen, pijl en boog,…) maar het zijn mensen die naar (onze normen) wat primitiever leven: wonen in hutten of kleine houten huisjes, geen verharde wegen langs de huizen, zwemmen in het nabije kreekje, de dorpelingen staan onder de hoede van een ‘basha’ (een soort van dorpshoofd). We genoten ook even van een plonsje in het kreekje: het zag er vies en bruin uit maar het was toch erg verfrissend!

De dag erna was het zover: onze maagjes broebelden van al dat (darmbevorderend) eten! Er waren toiletten tekort. Maar we lieten dit niet aan ons hart, of beter gezegd aan onze maag, komen en maakten een uitstapje naar ‘White Beach’. Daar genoten we van palmbomen, markoessasap, het lekkere weertje, de hutten met leuke hangmatten, het verkoelende water,… Toen we het water ingingen zakten onze voeten in blubberige modder. We wilden graag een bruin kleurtje (om ons één te voelen met de locals) en kregen we het in ons hoofd om ons lichaam in te wrijven met de vadsige modder. We kregen als gevolg geen bruin kleurtje maar sloegen eerder oranje uit .

Maandag, dinsdag en woensdag gingen we opnieuw naar de praktijkschool. Deze week gaven we elke dag twee lesjes. Ook in de lessen zang en beeld broebelden we er op los: we leerden de kinderen een Broebelbeestlied en lieten hen een Broebelbeest van zoutdeeg maken. Het maken van zoutdeeg was een hele karwei: de dag ervoor fietsten we twee uren rond in de stad op zoek naar zout en blom (=bloem) (in de winkel verklaarde een man ons een beetje gek omdat we de blom niet gingen opeten), met 12kg bloem wiegelden we terug naar huis, ’s ochtends stonden we om 5 uur op om het zoutdeeg te maken om daarna met pak en zak te voet naar school te gaan! De fantastische creaties van de kinderen waren al dat gesleur meer dan waard!
Woensdagnamiddag smulden we nog lekkere poffertjes en reuze-pannenkoeken in het Pannenkoeken- en poffertjescafé.

Sreebi Sweeti (slaapwel)

Tine en Joke

week 2

’s Avonds genoten we van een lekker Parbo-biertje en wat Surinaamse gerechten in het gezellige ‘Zus en Zo’.
Vrijdag 5 februari
Sara en Annabelle hadden geluk en mochten vandaag gaan observeren in de Gijsbertusschool. Ze werden hartelijk ontvangen door de directie en leerkrachten. Het aantal kleuters in één klasje is wel wat wennen: 44 kleuters in één klas is wel erg veel!
Tine en Joke hebben opnieuw in de Blijdschool geobserveerd. Het is nog steeds wennen aan de onderwijsstijl van de leerkrachten.
Na het observeren in de schooltjes aten we een lekkere boterham, besmeerd met een nieuw Surinaams product: ‘worm’-hagelslag.
In de namiddag werkten we nog wat voor school, deden Sara en Annabelle ENORME inkopen en genoten we ’s avonds van lekkere zachte snoepjes.

Zaterdag 5 februari
Vandaag maakten we een boottocht. We spotten dolfijnen, voeren op de Atlantische oceaan, bezochten een expeditie-robinsonachtig strand met graatmagere zwerfhonden, salamanders,vissen met grote ogen en schaarsgeklede bewoners. We brachten ook een bezoekje aan Commewijne waar we Javaanse vrouwen garnalen zagen pellen, kinderen zagen vissen,… We namen er een papegaai op de arm, aten heerlijke versgekapte kokosnoten en andere vruchten en zelf waren we lekkere hapjes voor de muskieten (muggen). Daarna voeren we met de boot verder naar New Amsterdam waar we konden genieten van de lokale lekkernijen (roze kokospannenkoeken, bakabana,…). ’s Avonds konden we shaken op een Creools verjaardagsfeest. En geloof ons, die Creolen kunnen schudden met hun konten als de beste!
Korte samenvatting van de dagen erna
Ter voorbereiding van het eerste lesje werkten Tine en Joke zondag voor school. Wat was het spannend om een eerste lesje te geven de volgende dag. Al bij al was het een positieve ervaring en kijken ze alvast uit wat de andere lessen hen zullen leren… Tine en Joke ervaren alvast dat ze heel inventief moeten zijn om didactisch materiaal te verzamelen. Sara en Annabelle kwamen meer te weten over het reilen en zeilen van het Surinaamse kleuteronderwijs en observeerden deze week. Zij zulllen volgende week starten met het organiseren van enkele activiteiten. Zij zijn momenteel volop op zoek naar een leuke carnaval-outfit (zondag wordt hier immers carnaval én ook valentijn gevierd (ja, ook hier vind je kraampjes vol kussens in hartvormen, knuffelberen, hartjes in de etalages,…))
Ondertussen hebben we ook al in een Surinaams busje gezeten. We voelden ons als sardientjes in een blik: de zeteltjes waren nogal klein en toen we dachten dat de bus vol zat en dus zou vertrekken, bleek dat er nog mensen op de bus konden doordat er nog stoeltjes konden opengeklapt worden en mensen in het ‘gangpad’ konden zitten.

Week 1

MAANDAG - 1 februari 2010
Vandaag stond een eerste kennismaking met het CPI en onze stagebegeleiders op het programma. We mochten plaatsnemen in het bureau van de directeur. Even later kwamen enkele stagebegeleiders bij ons zitten. Daar kregen we te horen van mevrouw BLIJD, dat we op de BLIJDSCHOOL gingen stage lopen. Morgen begint de eerste stagedag voor ons. Voor Annabelle en Sara (en onze andere huisbewoners) bleef hun stageschool een mysterie, want er was nog niets geregeld. Wat is het even wennen aan het trage tempo waarop alles hier verloopt in Suriname. Hierna gingen we met Sherida de stad in om t-shirts te kopen voor het CPI. We moeten namelijk een uniform dragen zodat we niet te hard opvallen in deze meute, wat wel moeilijk zal zijn aangezien we voor de lokale bewoners bleekscheten zijn. Ook eventjes pinnen en een lekker ijsje stonden op het menu. Na even thuis soezen, zijn we ’s avonds gaan eten in een roti- restaurant. Lekker is anders! Jonathan, Ine en Sanne zijn daarna naar de Mc- donalds geweest om frietjes te gaan eten terwijl wij op ze wachten op een gezellig terrasje. Hm… wat een ‘goedkope’ kaart (dachten we). De goedkope cocktailkaart was niet zo goedkoop als we dachten… op de kaart stonden de prijzen niet in SRD’s maar in Amerikaanse dollars. Vandaar dat de ober zo vreemd keek toen we hem veel te weinig geld gaven. Uiteindelijk was het zo erg niet want de cocktails waren overheerlijk en al bij al niet zo duur!

DINSDAG - 2 februari 2010
Onze eerste schooldag! Spannend... Wat een vreemd gevoel toen we de schoolpoort binnenliepen. Al die zwarte kinderen! Even kennismaken met de leerkrachten en daarna wachtten we op mevrouw Blijd. We voelden ons echt wel onwennig en het was alsof we echte ‘groentjes’waren. Ook de leerkrachten waren wat afstandelijk. Even later kwam mevrouw Blijd aan. Ze stelde ons aan enkele leerkrachten voor o.a. aan de onderdirectrice: zij leidde ons rond in de school en introduceerde ons in elke klas. Even wennen aan het vele lawaai, de grote klasgroepen, de strenge leerkrachten die voortdurend klassikaal lesgeven en bijna niet differentiëren,… In de namiddag aten we pannenkoeken, die door Annabelle en Sara gebakken waren. Het was namelijk Lichtmis. Wij zijn toch echte gelovigen hé… vooral meester Jonathan (die voor godsdienst studeert) die er eigenlijk niets over wist! Het was vandaag ook even schrikken. EEN SPIN! De spin (4 cm groot, vuil, behaard en grote poten!) die we in Annabelles kamer gevonden hebben en zogezegd (volgens Dennis) duizenden kleintjes heeft, was aangevallen door een groep mieren. Help… zijn er nog? Een ding is zeker: de spin was een feestmaaltijd voor de mieren. Blijkbaar vieren ze ook Lichtmis!

WOENSDAG - 3 februari 2010
Een tweede dag op de Blijdschool. Gewoon zijn we het nog niet, maar we proberen afstand te houden van ons onderwijssysteem om zo objectief te kijken naar de onderwijscultuur in Suriname. Op deze manier proberen we alles wat te relativeren en rustig te blijven vooraleer we zelf les moeten geven. Wanneer de school gedaan was hebben we vlug wat gegeten, HMMM. Daarna gingen we naar de stad en naar de winkel. ’s Avonds nog even chillen en genieten van de ZELFGEMAAKTE spaghetti.

Groetjes Tine en Joke

DONDERDAG– 4 februari 2010

Hallo iedereen!

Hier zitten we dan, in t’vat, met een lekker markoesa sapje in ons hand.

Vandaag gingen Sara en ik (Annabelle) nog eens naar het CPI om verdere afspraken te maken voor volgende week. Want dan begint onze stage pas, we hebben dus een weekje vertraging gehad. Ondertussen hebben we al wat door dat vertragingen hier wel vaker voorkomen, eigenlijk is het wel grappig dat alles hier zo opt gemak gebeurt.

Naast het ‘andere’ tempo is het ook wennen aan de koude douches waar soms lekker bruin water uit spuit. Verder hebben we ook al kennisgemaakt met de hoofdrolspeler van ‘the green mile’.

De klusjesman van ons huisje was echt een look a like van de zwarte gevangene uit die film.

Naast deze grappige stoten verkennen en genieten we nog volop van het mooie Paramaribo..

Veel liefs, Sara en Annabelle