Het allerlaatste berichtje...

Sorry bloggertjes dat we jullie even in de steek lieten maar we hadden de afgelopen twee weken een weekje vakantie en een weekje stage in het binnenland. We ontdekten nieuwe prachtige plaatsen in Suriname en beleefden terug allerlei nieuwe avonturen. De tijd (en mogelijkheden) vonden we toen niet om iets op de blog te zetten maar hier zijn we alvast terug… voor de allerlaatste keer… Want onze stage zit er jammer genoeg op. Langs de ene kant vertrekken we met spijt in het hart, want we vinden Suriname een prachtig land. Langs de andere kant kijken we ernaar uit om jullie terug te zien. Hoe dan ook willen we jullie nog voor de laatste keer laten genieten van onze avonturen die we de voorbije weken meemaakten:

In onze vakantieweek planden we een uitstapje naar Santigron. Een marrondorp waar we rondgeleid werden door de lokale bevolking. Via deze mondelinge bronnen kwamen we meer te weten over hun levensstijl: een man mag meerdere vrouwen hebben, vrouwen die menstrueren moeten zich enkele dagen afzonderen en in een ander huis verblijven, de mensen offeren drank en eten voor hun voorouders goed te stemmen, ook via muziek wordt er gesproken tot geesten, de baby’s worden in slaap gewiegd via een bijzonder bloem, lijkend op een papegaaienbek (We wouden het even uitproberen, maar voor Tine was dit niet weggelegd… de bloem brak al vlug in 2. Oefening baart kunst!). In de namiddag gingen we onverwacht naar Colakreek. We vonden het jammer dat de reisorganisatie hierover niets had verteld. Hoe dan ook probeerden we ervan te genieten ondanks het regenweer. Annabelle en Joke waagden zonder twijfelen een plonsje in het water. Sara en Tine genoten van een wandelingetje.

De 3 volgende dagen bezochten we het district Nickerie (Het gedeelte van Suriname dat grenst
aan Guyana). Heel gekend om zijn rijstvelden en uitgestrekte polders. We moesten even wennen aan het andere landschap. Daar genoten we van het heerlijke en vele eten, maar voor de (VELE) muggen waren we ook heerlijke hapjes. Verder maakten we een boottochtje op de Nickerierivier, wandelden we op de zeedijk, bezochten we Bigi Pan (een meer dat bekend staat voor zijn vele vogelsoorten) met de boot waarbij onze begeleider gedurende deze tocht een kaaiman ving,… Bovendien kregen we de gelegenheid om een dienst in een Hindoestaanse tempel bij te wonen. We werden hartelijk ontvangen en mochten mee-eten met deze gastvrije mensen. Alweer werden onze maagjes gevuld… maar dat zijn we ondertussen al gewoon in Suriname. De weegschaal is hiervan het bewijs! Verder genoten we gedurende deze trip van het lekkere weertje op ons terras. We kwamen echt tot rust.

De voorbije week stond onze binnenlandse stage op het programma. Bijna 5 uur waren we met
de bussen onderweg om Atjoni te bereiken. Dat was niet niks: met 30 studenten in 1 klein busje, bijna geen voetruimte, een 100 km lange hobbelige zandweg met veel putten, luid geschater en gezang van CPI-studenten (hun humor is toch iets wat anders dan die van ons, zij lachen met de kleinste dingen en kennen weinig ironie of sarcasme),… !
Eenmaal aangekomen in Atjoni, was de trip nog niet ten einde. Daar sjouwden we alle bagage in verschillende boten… wat een zweetwerkje in die brandende zon (vooral wanneer steeds de bahkra’s (blanken) moesten helpen en sommige studenten van het CPI ernaar stonden te kijken). Na enige tijd konden ook wij op de boot en genoten we van een indrukwekkende natuur. We zagen bewoners baden in de rivier, vrouwen tonnen dragen op hun hoofd, kinderen spelen in soela’s,… Toen we in Jawjaw toekwamen, werden we hartelijk onthaald door de lokale bevolking. De kinderen stonden te zingen en te dansen. Het werd een bijzondere week om heel wat verschillende redenen: we werden verdeeld over verschillende scholen en na de tweede helft van de week konden we eens naar een andere school (Tine en Joke stonden eerst op Pamboko en daarna op Nieuw Aurora, Annabelle stond eerst op Nieuw Aurora en later op Kajapati, Sara stond eerst op Kajapati en daarna op Gengiston), de kinderen waren heel enthousiast bij onze komst, de kinderen konden ons soms moeilijk begrijpen maar wij konden hen ook soms niet goed verstaan omdat ze thuis en ook soms op school Saramacaans of Sranantongo praten, we speelden spelletjes met de lokale bevolking en de CPI-studenten (slagbal, julu, estafettespelen,…), elke morgen (probeerden) we mee te zingen met de godsdienstige liederen tijdens de ochtendzegen, we baadden en wasten onze kleren en bruinden in de rivier met verschillende soela’s (stroomversnellingen), we hoorden ratten in ons huisje knabbelen en lopen waardoor we met angstzweet verstijfd, vanaf half 4, op ons bed zochten naar ratten, we probeerden ons volledig te integreren: we liepen rond in pangi’s (doeken om rond je lichaam te binden) en we lieten onze haren vlechten, …

Wanneer we zaterdagavond thuiskwamen stond ons een verrassing te wachten: Jonathan (hij is niet meegegaan naar het binnenland) had voor ons de leefruimte gepoetst en versierd: hij had gezorgd voor 7 rode rozen en een bijpassend gedicht.
Samen bereidden onze huisgenootjes een afscheidsfeestje voor terwijl wij onze koffers pakten. We waren helemaal van slag en konden onze tranen niet bedwingen.
Van zodra we klaar waren met het inpakken ging het feestje van start: Dennis, Sherida, hun 2 zonen en hun vriendinnen kwamen even langs om afscheid te nemen. We verrasten hen graag met een grote fotokader vol met foto’s. We wouden zo duidelijk maken dat ze voor ons een grote steun waren en het mogelijk maakten om ons in Suriname thuis te voelen!
Na een dikke embrassa (knuffel en kus) was het feesten nog niet gedaan. We wilden er nog eens van profiteren om samen met de 7 andere huisgenootjes te genieten van onze laatste nacht in Suriname: we zongen, dansten, dronken, aten, weenden,... tot 3 uur in de ochtend!!

De tijd is aangekomen voor… HET AFSCHEID! Het is een dubbel gevoel: we willen hier enerzijds nog heel lang blijven omdat Suriname een prachtige natuur heeft, veel Chinese winkels heeft die elke dag tot 22u open zijn, we een fantastische huisbaas en huisbazin Dennis en Sherida hadden, we met huisgenoten als een team samenleefden, het weertje hier zalig is, verschillende culturen hier vredevol samenleven en genieten van elkaars gezelschap op straat, het Surinaamse ritme waar we graag van genoten maar waar we in het begin even aan moesten wennen,...
Anderzijds zijn we ook blij dat we mogen terugkeren naar België omdat we ons niet altijd thuis voelden in het Surinaamse onderwijssysteem, sommige studenten van het CPI nogal afstandelijk waren en we het gevoel kregen dat ze in het Sranantongo over bahkra’s aan het praten waren (we ervoeren aan de lijve hoe het voelt om een ‘buitenlander’ te zijn), in Suriname bijna niet gesorteerd wordt en veel op straat wordt gegooid,…

We hopen dat we jullie af en toe konden meeslepen in ons avonturen. Suriname is alvast een aanrader. Voor ons was het meer dan bijzonder. We kregen de mogelijkheid om ons te integreren in de Surinaamse levenswijze. Dit land heeft ons hart veroverd en betoverd!!!

Hiermee sluiten wij, Tine en ik, ons groot, uniek, prachtig, onvergetelijk,… avontuur in Suriname
af!

P.S.: Sara en Annabelle kunnen nog eventjes genieten van Suriname, zij keren dinsdag terug.




Hoi iedereen!
Vandaag is ook voor ons de laatste dag aangebroken, daarom nog een kort, laatste bericht.
Wij kunnen ons volledig aansluiten bij Tine en Joke.
Ook voor ons is het een ervaring om nooit te vergeten.
Maar hoe zou je nu zoiets kunnen vergeten? Een land vol verschillende, superinteressante culturen, jezelf leren kennen maar zeker ook de anderen, een ander onderwijssysteem ontdekken,… We kunnen zo pagina’s vol blijven doorgaan maar we gaan het hier toch bij laten.

Voor iedereen die ooit twijfelt om op internationalisering te gaan zouden we zeggen gewoon doen! Het is moeilijk te omschrijven hoe ongelooflijk het hier was maar we hopen jullie via deze blog toch een beeld te geven.

Veel liefs en tot in België,

Sara en Annabelle

Week 5 en 6

Va wa ka? Goed met ons! We hebben weer heel wat te vertellen. Het einde van het ene
avontuur, opent de deuren naar een nieuw avontuur. Vorige week liepen we stage op de school S.O. Ma Retraite (speciaal onderwijs). Men z’n vieren stonden we op dezelfde school. Dat was leuk! We werden goed ontvangen door het schoolhoofd en ook de kinderen verwelkomden ons met veel enthousiasme. Veel les moesten we niet geven, maar we werden al snel ingeschakeld om bij te springen wanneer een leerkracht afwezig was. Ook waren de leerlingen gevoelig voor een klein tussendoortje, een leuk gesprekje, een dikke knuffel,… Daarnaast leerden we nieuwe Surinaamse liedjes bij. Op vrijdag organiseerden we een kooklesje. Overheerlijke appelflappen stonden op het menu. Wij, als 4 fantastische begeleiders, konden alles in goede banen leiden.


In diezelfde week maakten we een bezoek aan de vlindertuin. We zagen heel het levensproces van de vlinder: van eitje naar pop naar vlinder. De dag daarna stond het zweet ons in de schoenen: letterlijk en figuurlijk. Naast de gloeiende zon, kregen we angstzweet bij het maken van een kaaimannentocht. Stel je voor dat je in een bootje zit in het donker. Je hoort het geluid van de wind en het water en je weet dat je op weg bent naar kaaimannen. Spannend, toch! Aan de hemel zie je heel wat fonkelende sterren… gewoonweg prachtig. Dan is het moment aangebroken: je wordt letterlijk geconfronteerd met een kaaiman. Plots geeft de gids je een kaaiman in de hand! Het heeft een leuk gevoel om zo’n prachtig dier vast te mogen houden.

Niet alleen maakten we kennis met knappe kaaimannen, ook in Galibi ontmoetten we heel wat mooie exemplaren van dieren. In de ‘zoo’ van Galibi werden we besprongen door apen (kwatta- en doodskop-apen). De toch wel schattige beestjes kunnen venijnig uit de hoek komen. Ze durven spullen ongemerkt uit je tas halen. Ook gaat hun interesse uit naar oorringen. Aapjes op de nek hebben is leuk (behalve Sara vond het wat minder leuk want zij kreeg er kippenvel van), maar is niets vergeleken met de anaconda die we mochten vasthouden. Daarnaast waren er ook luiaards, neusberen, schildpadden,… die we mochten bewonderen. We kunnen zeggen dat het een echte beestenboel was waarin we onszelf overtroffen hebben!

Dan moest het echte werk nog beginnen. Omstreeks 9.00 u ’s avonds gingen we op schildpaddentocht. En hoe? Op een wankelend bootje in het donker, met veel gespetter en gespatter van de korte regenbuien, giechelende meiden,… Eenmaal aangekomen op het strand, zochten onze begeleiders met de zaklamp naar mogelijke schildpadden. Al vlug hadden we er één gespot… en nog één… en nog één… Die avond zagen we 5 krabéschildpadden of ook wel soepschildpadden genoemd. Alle fases die we mogelijk konden zien, hebben we gezien: put graven, eieren leggen, put dichtgraven, terug de zee ingaan,… Na een spannende tocht, hadden we nog zin in een gezellig babbel en besloten we om in de ‘keuken’ wat chips te smokkelen. Alleen de elektriciteit liet ons in de steek, want die viel omstreeks 23.00 u uit. Met een zaklamp gingen we dan in de ‘douche’ (koud water, met een kleine straal en bestaande uit planken tegen elkaar). De dag daarna maakten we een korte wandeling op Galibi en bezochten we daarna de gevangenis van Papillon in Frans-Guyana. Na een 3 uur durende rit kwamen we veilig en en wel aan in ons huisje.

In de week van ons onderzoekstraject was het hard werken, toch maakten we tijd voor heel wat leuke dingen. We bereidden ons voor op de verjaardag van Annabelle. We wouden haar een fantastische dag bezorgen en naar haar zeggen zijn we er wel in geslaagd. Bij de voorbereiding gingen we naar de winkel om heel wat lekkers, we regelden een kapper, zorgen voor opdrachten, versierden de woonkamer, maakten cake brownies appelflappen,… Op Annabelles verjaardag gingen we naar Berg en Dal. Het werd een sportief dagje: kajakken, kabelbanen, een hiking expeditie,… Ook mochten we genieten van een Belgisch feestje en een reggae optreden.

A boem

Wij willen iedereen bedanken die snoepjes en pralines hebben gekocht. Dankzij jullie konden we een mooi geschenk overhandigen aan het schoolhoofd van de Blijdschool. Bedankt! Joke en Tine

de laatste week van februari en 1 maart

Hier Sara en Annabelle nog eens!

Onze stage zit er jammer genoeg al op, het is eigenlijk echt voorbijgevlogen..
Het was een erg leerrijke periode, maar soms niet te onderschatten. Het is echt wel een beetje zoeken hoe je 40 kleuters ‘in toom’ moet houden. Maar al bij al was het een fantastische ervaring!

Annabelle probeerde in haar klas een ‘muzische koffer’ uit. De reacties van de kleuters waren echt grappig en leuk om te zien. Ze wisten soms echt niet wat hen overkwam.
Sara betoverde haar kinderen met dramatiserend vertellen.
De kleuters vinden het in het algemeen enorm leuk als je je verkleedt, stemmetjes gebruikt, met poppen speelt,… Kortom, ze genieten echt van de speelsheid die wij gebruiken.

Na deze aangename stage-ervaring schonken we met veel plezier het ingezamelde geld aan de school. Daarom zijn we op onze laatste schooldag samen met de hoofdleidster en juf van de 2de kleuterklas gaan ‘shoppen’. We kochten allerlei leuke spullen voor de klassen: prikpennen en matjes, lottospelletjes, blokken, speelboerderijtje,…
De mentor van Annabelle, juf Maritsa had speciaal voor onze laatste dag heerlijke moxi alesi (gemixte rijst) klaargemaakt. Het blijft wel wennen om rond 10 uur rijst met kip, warme gerechten te eten, maar het smaakte ons toch!
Hierna werden we verrast met een mooi afscheidskaartje en geschenkje! We beseften beiden dat we het hadden getroffen op deze school, zeker wanneer je verhalen van andere studenten hoort over kinderen die worden geslagen en vernederd, heel gemene juffen,…
Hiervan bleven wij gelukkig grotendeels bespaard. We zullen de lieve kinderen en juffen missen!!!

Enkele avonturen die we met z’n allen beleefden:

Vorige zaterdag maakten reden we (Sara, Annabelle, Tine en Joke) met de fiets richting Leonsberg om daar een bootje te nemen naar Meerzorg. Daar startte onze tocht door de mooie plantages. We reden van Nieuw Amsterdam naar Mariënburg waar een bewoner ons gidste door wat er nog overbleef van de suikerrietplantage.
Later kwamen we aan in het mooie Frederiksdorp, een klein paradijsje waar we heerlijk konden eten en wat uitrusten in de hangmatten om later onze tocht verder te zetten naar Peperpot.
Na lang fietsen op een drukke en wat ongezellige weg kwamen we terecht in een stukje jungle, mooie natuur waar we stil werden van de dierengeluiden en idyllische wegeltjes.
Na een hete,vermoeiende en toffe fietstocht kwamen we als kreeftjes thuis…

De volgende dag gingen we met z’n allen naar de Colakreek. Het was een regenachtige dag, maar dat hield ons niet tegen. Na een eerste kennismaken met de hobbelige wegen (nog licht uitgedrukt) kwamen we door elkaar geschud aan. Gelukkig hadden onze Belgische vrienden een hutje gehuurd waar wij van konden meegenieten. We ploeterden in het colawater (neen geen echte cola, maar water met een bruine kleur) en speelden een Surinaams tikspel dat Sean en Simone ons leerden: Jule.

Annabelle’s ouders vertrokken richting huiswaarts maar Sara’s ouders en meter kwamen er al aan. Sara vond het leuk ze terug te zien.

Tussendoor brachten we een bezoekje aan de zoo in Paramaribo.

Dit weekend maakten we onze eerste trip naar het binnenland. Een man van 2,12 meter bracht ons naar Brownsberg.
Tijdens onze heenrit stopten we eventjes om de benen te strekken. We ontmoetten enkele kinderen, vrouwen en mannen die naar ons normen heel primitief leven: een toilet doorspoelen met water, de kinderen speelden op blote voeten in zand tussen verroeste wagens, ze droegen vuile kledij met gaten,…
Vooraleer we naar Brownsberg gingen, genoten we nog even van het uitzicht op de Afobakadam: aan de ene kant zagen we het grote stuwmeer (het Brokopondomeer) en aan de ander kant zagen we de Surinamerivier en het mooie groen er rond.
Hierna was het tijd voor het echte werk: de klim op de Bronsweg: een uur hobbelden, slingerden, slipten,… we over een smalle rode weg dwars door de jungle. Het liedje ‘met de jeep door het oerwoud’ was hier helemaal op zijn plaats.
Vanuit de top wandelden we naar verschillende watervallen. Onderweg zagen we apen slingeren (ongelooflijk om apen te kunnen ontmoeten in het wild), prachtige blauwe vlinders vliegen en mooie panorama’s. We hoorden ook de toekan fluiten. De tochten waren avontuurlijk: er waren steile stukken, we struikelden af en toe over onze eigen voeten, gleden weg in de modder,…
Na een gezellige avond deden we een poging om te slapen in hangmatten. De natuurgeluiden op de achtergrond (het gebrul van brulapen, het gekwaak van kikkers, het gesjirp van krekels,…) konden ons niet in slaap wiegen. Hoe kan je trouwens gemakkelijk liggen in een hangmat? We probeerden verschillende houdingen uit maar konden onze draai moeilijk vinden: Joke viel uit de hangmat, kreeg de slappe lach waardoor iedereen moest lachen, Sanne was net een bandiet: ze had zich helemaal ingepakt om te voorkomen dat een salamander in haar mond zou kruipen,…
De volgende morgen werd ons wijsgemaakt dat we om half 7 moesten opstaan om de zon te kunnen zien opgaan. Om half 9 zaten we nog voor ons uit te staren en het enige wat we zagen was een enorme mistbank.
We besloten dan om nog een waterval op te zoeken en dan stilletjes aan naar het huis van Dennis en Sherida te vertrekken.
We waren er uitgenodigd om lekker te baden, te eten en daarna Holi Phagua te vieren. We ontmoetten een vriendelijke Hindoestaanse kennis van Dennis die ons meenam naar de verbranding van ‘Holika’ (de heks die het kwade symboliseert en wordt verbrand zodat het goede overwint). Heel speciaal om te zien hoe de priester het ritueel inleidt, hoe Hindoestaanse mannen zingend rond het vuur lopen en achteraf luidkeels Hindoestaanse liederen zingen.
De volgende dag trokken we onze vuilste kleren aan en kochten ‘Phagua’-poeder. We vertrokken proper naar een Hindoestaanse familie, wensten elkaar een ‘Shub holi’ en besmeurden elkaar daarna met het poeder. We aten Hindoestaans (bojo, roti,...) en keerden daarna gekleurd en tevreden naar huis. We vonden het fantastisch om deel uit te maken van dit Hindoestaanse ritueel en deze nationale feestdag.