de laatste week van februari en 1 maart

Hier Sara en Annabelle nog eens!

Onze stage zit er jammer genoeg al op, het is eigenlijk echt voorbijgevlogen..
Het was een erg leerrijke periode, maar soms niet te onderschatten. Het is echt wel een beetje zoeken hoe je 40 kleuters ‘in toom’ moet houden. Maar al bij al was het een fantastische ervaring!

Annabelle probeerde in haar klas een ‘muzische koffer’ uit. De reacties van de kleuters waren echt grappig en leuk om te zien. Ze wisten soms echt niet wat hen overkwam.
Sara betoverde haar kinderen met dramatiserend vertellen.
De kleuters vinden het in het algemeen enorm leuk als je je verkleedt, stemmetjes gebruikt, met poppen speelt,… Kortom, ze genieten echt van de speelsheid die wij gebruiken.

Na deze aangename stage-ervaring schonken we met veel plezier het ingezamelde geld aan de school. Daarom zijn we op onze laatste schooldag samen met de hoofdleidster en juf van de 2de kleuterklas gaan ‘shoppen’. We kochten allerlei leuke spullen voor de klassen: prikpennen en matjes, lottospelletjes, blokken, speelboerderijtje,…
De mentor van Annabelle, juf Maritsa had speciaal voor onze laatste dag heerlijke moxi alesi (gemixte rijst) klaargemaakt. Het blijft wel wennen om rond 10 uur rijst met kip, warme gerechten te eten, maar het smaakte ons toch!
Hierna werden we verrast met een mooi afscheidskaartje en geschenkje! We beseften beiden dat we het hadden getroffen op deze school, zeker wanneer je verhalen van andere studenten hoort over kinderen die worden geslagen en vernederd, heel gemene juffen,…
Hiervan bleven wij gelukkig grotendeels bespaard. We zullen de lieve kinderen en juffen missen!!!

Enkele avonturen die we met z’n allen beleefden:

Vorige zaterdag maakten reden we (Sara, Annabelle, Tine en Joke) met de fiets richting Leonsberg om daar een bootje te nemen naar Meerzorg. Daar startte onze tocht door de mooie plantages. We reden van Nieuw Amsterdam naar Mariënburg waar een bewoner ons gidste door wat er nog overbleef van de suikerrietplantage.
Later kwamen we aan in het mooie Frederiksdorp, een klein paradijsje waar we heerlijk konden eten en wat uitrusten in de hangmatten om later onze tocht verder te zetten naar Peperpot.
Na lang fietsen op een drukke en wat ongezellige weg kwamen we terecht in een stukje jungle, mooie natuur waar we stil werden van de dierengeluiden en idyllische wegeltjes.
Na een hete,vermoeiende en toffe fietstocht kwamen we als kreeftjes thuis…

De volgende dag gingen we met z’n allen naar de Colakreek. Het was een regenachtige dag, maar dat hield ons niet tegen. Na een eerste kennismaken met de hobbelige wegen (nog licht uitgedrukt) kwamen we door elkaar geschud aan. Gelukkig hadden onze Belgische vrienden een hutje gehuurd waar wij van konden meegenieten. We ploeterden in het colawater (neen geen echte cola, maar water met een bruine kleur) en speelden een Surinaams tikspel dat Sean en Simone ons leerden: Jule.

Annabelle’s ouders vertrokken richting huiswaarts maar Sara’s ouders en meter kwamen er al aan. Sara vond het leuk ze terug te zien.

Tussendoor brachten we een bezoekje aan de zoo in Paramaribo.

Dit weekend maakten we onze eerste trip naar het binnenland. Een man van 2,12 meter bracht ons naar Brownsberg.
Tijdens onze heenrit stopten we eventjes om de benen te strekken. We ontmoetten enkele kinderen, vrouwen en mannen die naar ons normen heel primitief leven: een toilet doorspoelen met water, de kinderen speelden op blote voeten in zand tussen verroeste wagens, ze droegen vuile kledij met gaten,…
Vooraleer we naar Brownsberg gingen, genoten we nog even van het uitzicht op de Afobakadam: aan de ene kant zagen we het grote stuwmeer (het Brokopondomeer) en aan de ander kant zagen we de Surinamerivier en het mooie groen er rond.
Hierna was het tijd voor het echte werk: de klim op de Bronsweg: een uur hobbelden, slingerden, slipten,… we over een smalle rode weg dwars door de jungle. Het liedje ‘met de jeep door het oerwoud’ was hier helemaal op zijn plaats.
Vanuit de top wandelden we naar verschillende watervallen. Onderweg zagen we apen slingeren (ongelooflijk om apen te kunnen ontmoeten in het wild), prachtige blauwe vlinders vliegen en mooie panorama’s. We hoorden ook de toekan fluiten. De tochten waren avontuurlijk: er waren steile stukken, we struikelden af en toe over onze eigen voeten, gleden weg in de modder,…
Na een gezellige avond deden we een poging om te slapen in hangmatten. De natuurgeluiden op de achtergrond (het gebrul van brulapen, het gekwaak van kikkers, het gesjirp van krekels,…) konden ons niet in slaap wiegen. Hoe kan je trouwens gemakkelijk liggen in een hangmat? We probeerden verschillende houdingen uit maar konden onze draai moeilijk vinden: Joke viel uit de hangmat, kreeg de slappe lach waardoor iedereen moest lachen, Sanne was net een bandiet: ze had zich helemaal ingepakt om te voorkomen dat een salamander in haar mond zou kruipen,…
De volgende morgen werd ons wijsgemaakt dat we om half 7 moesten opstaan om de zon te kunnen zien opgaan. Om half 9 zaten we nog voor ons uit te staren en het enige wat we zagen was een enorme mistbank.
We besloten dan om nog een waterval op te zoeken en dan stilletjes aan naar het huis van Dennis en Sherida te vertrekken.
We waren er uitgenodigd om lekker te baden, te eten en daarna Holi Phagua te vieren. We ontmoetten een vriendelijke Hindoestaanse kennis van Dennis die ons meenam naar de verbranding van ‘Holika’ (de heks die het kwade symboliseert en wordt verbrand zodat het goede overwint). Heel speciaal om te zien hoe de priester het ritueel inleidt, hoe Hindoestaanse mannen zingend rond het vuur lopen en achteraf luidkeels Hindoestaanse liederen zingen.
De volgende dag trokken we onze vuilste kleren aan en kochten ‘Phagua’-poeder. We vertrokken proper naar een Hindoestaanse familie, wensten elkaar een ‘Shub holi’ en besmeurden elkaar daarna met het poeder. We aten Hindoestaans (bojo, roti,...) en keerden daarna gekleurd en tevreden naar huis. We vonden het fantastisch om deel uit te maken van dit Hindoestaanse ritueel en deze nationale feestdag.